Onu ilk gördüğümde 17 yaşındaydım. O ise 20. Akıl
hastanesine ziyarete gitmiştim. Arkadaşım zorla götürmüştü.
Bahçedeydi... Kıştı. Onun üzerinde sadece tişört vardı. Dikkatimi
çekmişti. Herkesin yanında birileri vardı o yalnızdı.
Yanına gidip adını sordum, sohbet etmeye
başladım. Konuşmuyordu, benimle hiç ilgilenmiyordu. Bu daha da dikkatimi
çekmişti. Üzerine gidiyordum ama boşunaydı. Hiç konuşmuyordu. Çok
etkilemişti beni... Daha sonra her gün yanına gitmeye başladım. Benimle
az da olsa konuşmaya başlamıştı. Doktoru onun durumunun hiçte iyi
olmadığını, ailesini trafik kazasında kaybettikten bu hale geldiğini
anlattı ve onla bu kadar neden ilgilendiğimi sordu. Cevap veremedim.
Sanırım beni etkilemişti ve seviyordum onu. Onu etkilemeyi sonunda
başarmıştım. Okul çıkış saatimi sabırsızlıkla beklediğini söylemişti.
Beni görmeden mutlu olmadığını anlatmıştı. 1 yılda gülümsetmeyi
başartmıştım ona.
Bana ilk “ Seni Seviyorum” dediğinde de
tanışmışlığımızın üzerinden 1,5 sene geçmişti. Gülüyorduk el ele
dolaşıyorduk bahçede. Doktoru bile şaşırmıştı bu duruma. Artık psikoloji
tedavisi bitmiş sadece ilaç tedavisi uygulanıyordu. Buda bizi çok mutlu
ediyordu.
Ailemin ondan haberi vardı. Ama onu sadece benim
ilgilendiğim bir hasta olarak görüyorlardı. Oysa biz sevgiliydik.
Sözlendik. Yüzüklerimizi doktoru taktı. 2 yıl sonra ailem her şeyi
öğrendi. Ondan ayrılmamı istediler. Çünkü o hastaydı. Bir hafta beni eve
kapattılar. Artık mavişimin yanına gidemiyordum.
Günün birinde evden
kaçıp yanına gittim. Hastanede yoktu. Beni iki gün beklemiş ben
gelmeyince de kendi isteğiyle hastaneden ayrılmış. Bir ay boyunca eve
kapandım. Kimseyle konuşmuyordum yemek bile yemiyordum. Bir arkadaşım
mavişimi yolda görmüş oda benim ev adresimi almış. Bir gün mavişim
ellerinde çiçeklerle evimizin önüne geldi. Annemi kandırıp bir hafta
birlikte tatile çıktık. Artık onundum. Tüm kalbimle ve bedenimle...
Ailem
ne yazık ki kararından vazgeçmiyor ve onu istemiyor. Şu an o yanımda
yok. Ailem beni Antalya’ ya gönderdi. O da İstanbul’ da. Buraya gelmesi
imkansız. Üçüncü senemizdeyiz ve 4 aydır ayrıyız. Haberini
arkadaşlarımdan alıyorum. Yine hastaneye düşmesinden korkuyorum. Ne
yapacağımı bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey var. Onu çok seviyorum.
